Τό ἀπόγευμα τῆς Δευτέρας 19 Μαΐου 2025 στόν Θρησκευτικό Σύλλογο
Ἀμαλιάδας “Ἡ Θεία Οἰκοδομή” μίλησε, κατά τά καθιερωμένα, ὁ
Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Δαμασκηνός Πετράκος, Δρ. Θεολογίας,
Α΄ Γραμματέας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Ἱεροκήρυκας καί Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος
Ἀμαλιάδας.
Θέμα τῆς ὁμιλίας του: “Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος”.
Ὅπως σημείωσε ὁ ὁμιλητής, τό θέμα τό ἐπέλεξε λόγω τῆς ἐγγιζούσης
ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, λόγω τῆς ἐγγιζούσης ἐπετείου
τῆς Ἅλωσης τῆς Κωνσταντινούπολης, τῆς πόλης τοῦ Κωνσταντίνου, ἀλλά καί
ἐξαιτίας τῆς ἐπετείου ἐφέτος τῆς συμπλήρωσης 1700 χρόνων ἀπό τή
σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325), τήν ὁποία συγκάλεσε ὁ Μ.
Κωνσταντῖνος.
Ἀφοῦ ὁ ὁμιλητής στή συνέχεια ἀναφέρθηκε ἐν συντομία στά
βιογραφικά τοῦ πρώτου αὐτοκράτορα τῆς “Βυζαντινῆς” Αὐτοκρατορίας,
ἀκολούθως τόνισε ὅτι ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἔμεινε στήν Ἱστορία ὡς Μέγας
κυρίως γιά δύο λόγους, στούς ὁποίους συγκεφαλαιώνεται τό πολύπλευρο
ἔργο καί ἡ πολυτάλαντη προσωπικότητά του - χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι
ὑστέρησε καί σέ ἄλλες μεταρρυθμίσεις, ὅπως στόν διοικητικό, στρατιωτικό,
οἰκονομικό καί κοινωνικό τομέα: Διότι ἵδρυσε καί ἐγκαινίασε τήν
Κωνσταντινούπολη καί διότι ἀποδέχθηκε καί εὐνόησε τόν Χριστιανισμό.
Ὁ π. Δαμακηνός ἀναφέρθηκε καί στήν ἐντονότατη κριτική καί πολεμική
πού ἔχει δεχθεῖ ὁ αὐτοκράτορας Ἅγιος στό διάβα τοῦ χρόνου, πού ἔχει
παλαιές ρίζες καί κυρίως στόν ἀρχαῖο ἱστορικό Ζώσιμο, πού ἔζησε ὅμως 150
χρόνια μετά τόν μεγάλο αὐτοκράτορα.
Σχετικά μέ τήν ἀνακήρυξη τοῦ Μ. Κωνσταντίνου ὡς Ἁγίου, ὅπως εἶπε,
ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐκτίμησε κυρίως: α. τήν ἄνωθεν κλήση του, πού
σχετίζεται ἀσφαλῶς μέ τή θεοσημία πού εἶχε πρίν ἀπό τή μάχη στή Μιλβία
γέφυρα (28 Ὀκτωβρίου 312), καί β. τά θαύματα πού ἔκανε μετά τήν κοίμησή
του.
Καί κατέληξε ὁ Πανασιολογιότατος Ἀρχιμανδρίτης π. Δαμασκηνός: Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος
ὑπῆρξε μιά σπάνια μορφή τῆς Παγκόσμιας καί τῆς Ἑλληνικῆς ἱστορίας:
στρατιωτικός μέ ἀπαράμιλλη τόλμη καί περίφημες νίκες -εἶναι ὁ μόνος
αὐτοκράτορας πού δέν ἡττήθηκε ποτέ στό ἐσωτερικό καί τό ἐξωτερικό- ἔξοχος
διοικητής, μεγάλος μεταρρυθμιστής.
Γιά τόν Χριστιανισμό ἀποτελεῖ τόν μέγα εὐεργέτη, καθώς εἶναι ἐκεῖνος
πού ἔθεσε τίς γερές βάσεις γιά τή διάδοσή του σέ Ἀνατολή καί Δύση, γεγονός
πού ἀποκτᾶ ἀκόμη μεγαλύτερη σημασία, ἄν ἀναλογισθεῖ κανείς ὅτι ὁ
Χριστιανισμός μέχρι τόν Κωνσταντῖνο διώχθηκε ἀπηνῶς ἀπό τούς
προκατόχους του, ἐνῶ στίς ἡμέρες του παρέμενε ἀκόμη ἡ ἰσχυρή μειοψηφία.
Για αὐτό καί ἡ σύγχρονη ἱστορική ἔρευνα -ὄχι βέβαια καθ’ ὁλοκληρίαν, ἀφοῦ
ἕνα μέρος καί αὐτῆς δυστυχῶς βλέπει μέ ἰδεολογικές προϋποθέσεις καί
προκαταλήψεις τά πράγματα- βλέπει πιό θετικά, ἐν συγκρίσει μέ τό παρελθόν,
τή μεταστροφή τοῦ Μ. Κωνσταντίνου στόν Χριστιανισμό καί τήν εὔνοιά του
πρός αὐτόν καί δέν παραδέχεται πλέον ὅτι μόνο ἀπό πολιτικό ἔνστικτο
εὐνόησε τή διάδοση τοῦ Χριστιανισμοῦ τῆς νέας πίστης.
0 Σχόλια